Je struikelt in de media deze week over de wethouders financiën die de noodtoestand verklaren en waarschuwen dat de bodem van de gemeentelijke portemonnee is bereikt. Het spoorboekje van die optredens is identiek: het is allemaal ‘verschrikkelijk’, politiek Den Haag is schuldig en een lokale kaalslag van voorzieningen is onontkoombaar. De bestuurlijke onderlip trilt als nooit tevoren, de geveinsde onmacht evenzeer.
Vandaag en gisteren werd ik een paar keer gevraagd naar het vertrek van de SP uit de coalitie in buurgemeente Stadskanaal. Overigens niet door Pekelders of Knoalsters maar door journalisten en politici van andere partijen. Allemaal brachten ze het uitgekauwde jargon ‘verantwoordelijkheid nemen’ ter tafel. Nog even los van het feit dat mijn partijgenoten in Stadskanaal een autonome en voor zover ik kan overzien terecht besluit hebben genomen moet me het volgende van het hart wat betreft dat argument.
Woningbouwcorporatie Acantus heeft de twijfelachtige eer deze week genomineerd te zijn voor de Schimmelschandpaal 2018. Uit onderzoek van de SP en vele meldingen van huurders blijkt Acantus veel huizen met schimmel te verhuren en de bereidwilligheid om daar tegen op te treden is laag. Het is triest dat via deze harde nominatie huurders hun stem moeten verheffen. Mijn oproep: laat dit huurdersoffensief een keerpunt aankondigen.
‘Gij moet uw eigen verlosser zijn, en dat kunt ge slechts door vereeniging. Daarom vereenigt u! Dan zult gij een macht worden, waartegen anderen niet opkunnen, en dan zult gij krijgen: brood, recht, geluk en vrijheid voor allen!’
De gemeente Pekela heeft besloten om het inwonersaantal van het asielzoekerscentrum de rest van dit jaar meer dan te halveren. Een loodzware maar begrijpelijke beslissing na een periode vol onrust en overlast op en rondom het centrum. Een besluit dat zorgt voor een koel hoofd, een pijnlijk hart en een knoop in de maag. Het is verwarrend. Het lucht op. Maar ook totaal weer niet.
