Pekela

Pekelder Arthur Vroomans is zaterdag 7 mei geslaagd voor de twee-jarige SP kaderscholing 'Groep van 30'. In Den Haag hield hij voor een zaal vol toehoorders een betoog. De afdelingsvoorzitter van de SP Pekela pleitte daar voor het invoeren van een 'opvoedsubsidie'.

De SP Masterclass 'Groep van 30' is een intensieve scholing voor talenten in de partij. Hierdoor ontstaat een kweekvijver waar de partij uit kan vissen. In de scholing leren actieve SP'ers o.a. om te gaan met de media, toespraken te houden, te debatteren en voorop te lopen in de strijd voor een beter Nederland.

De klasjes staan onder leiding van bekende SP'ers. Jan Marijnissen startte hier jaren geleden mee. De groep van Arthur werd geleid door Tweede Kamerlid Renske Leijten en oud-Kamerlid en huidig gemeenteraadslid in Groningen Rosita van Gijlswijk.

Afgelopen zaterdag was de afsluiting van de scholing in Theater Diligentia in Den Haag.
Elk van de cursisten had de opdracht om in zeven minuten uit het hoofd een verhandeling te geven over een controversieel onderwerp dat nog niet volledig is uitgekristalliseerd binnen de SP. Aan het eind kregen de cursisten uiteraard een bloemetje en de bijhorende oorkonde.

Hieronder het betoog zoals Vroomans dat zaterdag uit sprak tijdens zijn finale van de zesde 'Groep van 30':

Uit recente nieuwsberichten is gebleken dat we als Nederland trots mogen zijn. Trots op het feit dat er zó veel vrouwen aan het werk zijn, oftewel “meedoen” zoals Mark Rutte en co het graag omschrijven. We zijn dus apetrots dat een kind na de geboorte zo snel mogelijk bij het kinderdagverblijf gedropt wordt, want de carrière gaat voor. Na het werk zo snel mogelijk aan tafel, in bad, en naar bed, zodat papa en mama ook nog even tijd voor zichzelf hebben of, nog beter, nog een beetje thuis gaan werken. Wat ontbreekt er in dit verhaal? Juist, een beetje liefde, veiligheid en geborgenheid.

Onderzoek heeft uitgewezen dat een gebrek hieraan niet zelden leidt tot stevige gedragsproblematiek. En dan vragen we ons met z’n allen af waarom “de jeugd van tegenwoordig” aan het afglijden is met blowen, agressief gedrag en leerachterstanden als gevolg.

Naast de carrière-jagers is er een andere categorie tweeverdieners. Namelijk de gezinnen die simpelweg geen keuze hebben. Papa is aan het werk in de fabriek voor een hongerloon, simpelweg omdat hij niet de juiste startkwalificatie heeft voor een beter betaalde baan. Om tóch rond te kunnen komen is mama parttime voor de thuiszorg aan het werk als oproep/vakantiekracht. Het feit dat zij onregelmatig (flexibel) werkt zorgt ervoor dat bij het kinderdagverblijf een hoog aantal uren ingekocht moet worden om eventuele extra diensten af te dekken.

Tenslotte is er de categorie gezinnen waarin de vader zó veel verdient dat moeder helemaal niet aan het werk hoeft. Een beetje zoals het “vroeger” ook ging. Er is echter een verschil ten opzichte van bijvoorbeeld de vijftiger jaren. In die tijd hoefde je geen topbaan te hebben om je gezin te kunnen onderhouden. Met andere woorden, de koopkracht is gigantisch gedaald, terwijl de welvaart enorm is gestegen.

Wat ik aan het voorafgaande mis is de mogelijkheid om te kunnen kiezen. Mensen die ervoor kiezen om hun kind naar het kinderdagverblijf te brengen krijgen daar subsidie voor. Het feit dat je de opvoeding van je kind overlaat aan “professionals” die dit doen om hun brood mee te verdienen, worden beloond met een subsidie, terwijl een gezin dat graag zélf de kinderen op wil voeden niks krijgt. Althans, niks, er is uiteraard het kindgebonden budget, de kinderbijslag en de algemene heffingskorting (aanrechtsubsidie).

Mijn voorstel is dan ook de invoering van een zogenaamde “opvoedubsidie”. Een inkomensafhankelijke toeslag voor diegenen die zélf hun kind op willen voeden. Met deze subsidie wil ik ervoor zorgen dat iedereen een keuzemogelijkheid heeft. In het kader van de kernwaarden gelijkwaardigheid, menselijke waardigheid en solidariteit wil ik dit dan bereiken door de bestaande toeslagen óf af te schaffen, óf scherper te berekenen. Is het niet erg oneerlijk dat de kinderbijslag voor iedereen gelijk is? Voor het ene gezin is deze toeslag niet meer dan “wisselgeld” waarvan het überhaupt maar de vraag is of ze het merken wanneer dit wordt bijgeschreven op de rekening, terwijl het voor een ander een meer dan noodzakelijke bijdrage is voor kleding, speelgoed en ander kind-gerelateerde artikelen betekend.

Maak daarom de kinderbijslag sterk inkomensafhankelijk, waarbij ik me kan voorstellen dat mensen die écht meer dan genoeg hebben, geen kinderbijslag meer krijgen, en mensen die op of onder de armoedegrens leven substantieel meer krijgen. Door deze ingreep kan het kindgebonden budget afgeschaft worden.

Het zelfde wil ik doen met de kinderopvangtoeslag, zorgtoeslag en huurtoeslag. Het verschil tussen arm en rijk, en de onderlinge solidariteit tussen deze twee, mag scherper gesteld worden. Zijn dit soort toeslagen in principe niet bedacht voor de “minder draagkrachtigen” in deze maatschappij? Een gezin dat ook in deze situatie meer dan genoeg verdiend, een relatief begrip dat uiteraard van te voren vastgesteld dient te worden, zou substantieel minder of helemaal géén kinderopvangtoeslag, huurtoeslag of zorgtoeslag ontvangen.

Uiteraard snap ik dat dit een ingrijpend voorstel is, waar zeker niet iedereen het mee eens zal zijn. Maar ik ben er van overtuigd dat met dit voorstel ook kinderen die in principe bij de geboorte al op achterstand staan, een eerlijke kans krijgen om in een vertrouwde omgeving en met toegewijde ouders op te groeien.

Dit betoog is onderdeel van de eindopdracht van de Masterclass van de SP. Het geeft dus niet noodzakelijkerwijs een standpunt van de SP weer, wellicht zelfs niet het standpunt van de spreker, maar is juist bedoeld om te prikkelen.

(Het gesproken woord geldt.)